Дъждовен сезон

Площадът Santo Stefano, посрещал само преди седмица многобройни туристи, весели групи студенти с бутилки вино, а преди месец и топлия джаз концерт на неаполитанците Tullio De Piscopo, днес почива от стотиците крайници, препускащи по паважа му.

Отсъства и обичайния висок, напевен италиански говор. Само ток-ток-ток от нечии обувки и разминаващите се, но не с невнимание, разноцветни чадъри. 

На университетската via Zamboni, таблото за обяви, което в първите дни на септември изглеждаше така,

и се радваше на немалко внимание, са се задържали едва две обяви за Laboratorio Teatrale и една, останала без обитател, camera singola. 

На Piazza Verdi, масите пред популярното кафе La scuderia, за които е истинска борба при различни климатични условия, бяха грижливо прибрани от главния майстор на капучиното - Масимо.

По принцип пълният паркинг за велосипеди, непосредствено под Le Due Torri, тази сутрин пазеше място за всеки триумфиращ велосипедист, пристигнал на лекции с подгизнали обувки.

От това слънчево gelato, фотографирано за всеки случай, дъждът не успя да измие настроението, така както прави с толкова много предмети, места и уви, спомени.

P.S. You look like Rain!

Sesso, consolazione della miseria!

Sesso, consolazione della miseria!
La puttana è una regina, il suo trono
è un rudere, la sua terra un pezzo
di merdoso prato, il suo scettro
una borsetta di vernice rossa:
abbaia nella notte, sporca e feroce
come un'antica madre: difende
il suo possesso e la sua vita.
I magnaccia, attorno, a frotte,
gonfi e sbattuti, coi loro baffi
brindisi o slavi, sono
capi, reggenti: combinano
nel buio, i loro affari di cento lire,
ammiccando in silenzio, scambiandosi
parole d'ordine: il mondo, escluso, tace
intorno a loro, che se ne sono esclusi,
silenziose carogne di rapaci.

Ma nei rifiuti del mondo, nasce
un nuovo mondo: nascono leggi nuove
dove non c'è più legge; nasce un nuovo
onore dove onore è il disonore...
Nascono potenze e nobiltà,
feroci, nei mucchi di tuguri,
nei luoghi sconfinati dove credi
che la città finisca, e dove invece
ricomincia, nemica, ricomincia
per migliaia di volte, con ponti
e labirinti, cantieri e sterri,
dietro mareggiate di grattacieli,
che coprono interi orizzonti.

Nella facilità dell'amore
il miserabile si sente uomo:
fonda la fiducia nella vita, fino
a disprezzare chi ha altra vita.
I figli si gettano all'avventura
sicuri d'essere in un mondo
che di loro, del loro sesso, ha paura.
La loro pietà è nell'essere spietati,
la loro forza nella leggerezza,
la loro speranza nel non avere speranza.


Pier Paolo Pasolini